(OMIM 218330, OMIM 613610, OMIM 614099, OMIM 6134378) znany również jako Cranioectodermal dysplasia (CED) oraz jako zespół Levin I, po raz pierwszy został opisany w 1975 roku przez Judith A. Sensenbrenner. CED jest bardzo rzadkim zespołem wad wrodzonych (częstość występowania < 1 /1000 000 urodzeń). Obecnie w piśmiennictwie opisano ponad 50 pacjentów z tym zespołem. Większość z nich to przypadki sporadyczne, opisano również kilka przypadków rodzinnych. Występowanie chorego rodzeństwa zarówno płci męskiej jak i płci żeńskiej w jednej rodzinie wskazywało na autosomalny recesywny sposób dziedziczenia choroby. Dotychczas podłoże molekularne zespołu Sensenbrenner było nieznane.

Zespół Sensenbrenner charakteryzuje się nieprawidłowościami w budowie i strukturze twarzoczaszki, układu kostnego oraz skóry. Typowymi cechami tego zespołu są: niski wzrost, skrócenie kończyn, krótka i wąska klatka piersiowa, brachydaktylia, dolichocefalia, kraniosynostoza, tubulopatia nerkowa prowadząca do niewydolności nerek oraz zmiany ektodermalne tj. rzadko i wolno rosnące włosy, cienkie płytki paznokciowe, małe i szeroko rozstawione zęby. Rozwój intelektualny osób z CED jest prawidłowy.